De aanhouder...

In augustus kwam de eigenares van Oliver, de bull terrier met hem op spreekuur. Hij hinkte met linksvoor. Bij het onderzoek bleek hij een heel dik duimnagelbed te hebben. Hij had er overduidelijk stevig op zitten kluiven en die regio was twee keer zo fors als normaal. Ook was het rood, ontstoken en pijnlijk. De nagel was deels ingescheurd. 

We besloten eerst voor een behoudende therapie te gaan: weken in de Biotex en pijnstillers met antibiotica. En zorgen dat-ie er niet meer aan kon zitten. We hadden al het vervolgplan afgesproken voor als dit niet zou helpen. Dan moesten we een röntgenfoto gaan maken en daarna verder beslissen. En zo geschiedde.
Na een week maakten we de reeds voorspelde foto van de ondervoet. Hierop was helaas al te zien dat het bot was aangetast. Op basis van die nieuwe bevinding kon er maar één advies gegeven worden: het operatief weghalen van die zwaar ontstoken duim. Een medicatie therapie zou eindeloos gaan duren met een dubieuze prognose. In de overvolle agenda konden we in die week een ‘gaatje’ vinden om de afspraak in te plannen. Hiervoor moesten we wel drie kwartier eerder beginnen. Geen probleem. De amputatie verliep probleemloos. De duim liet zich mooi verwijderen. We pakten de ondervoet comfortabel in en bij het ophalen spraken we af hem twee dagen later te zien. Hij kreeg een kap mee opdat hij er niet aan zou kunnen zitten.
Bij de eerste controle zag het er geweldig uit! We deden er weer een fris verband om. Drie dagen later hadden we weer een wondcontrole afgesproken. Ook toen konden we gezamenlijk zien dat de wond er heel mooi en rustig uitzag. Nog één keer afspreken en dan zou het klaar zijn.
Bij de laatste controle kwam de eigenares binnen met een somber gezicht. De nacht ervoor had Oliver zijn kraag afgekregen en waarschijnlijk een groot deel van de nacht aan de mooie wond kunnen likken en poetsen: die stond nu dus helemaal open. We konden weer opnieuw beginnen en waren nog verder terug in het genezingsproces. Het was begin september. De eigenares was hypergemotiveerd; wij hadden alle middelen om het tot een goed einde te brengen, maar we zouden elkaar heel vaak gaan zien de komende tijd. Twee tot soms drie keer per week behandelden we Oliver, met veel ups en soms downs. Het belangrijkste was om allemaal positief te blijven. Met een modern woord: goed verwachtingsmanagement.
Op een gegeven moment prikte ik de datum van 12 november als dag waarop de wond dankzij de secundaire wondgenezing en de intensieve behandelingen dicht zou zijn. Op 29 oktober veranderden we de verbandstrategie. Elke keer dat we hem daarna zagen groeide de wond verder dicht en kwamen er haren op de genezen huid. En preciés op de 12e november haalde ik de pleister eraf en was de wond dicht! Een prachtige banketstaaf was onze beloning, maar de eigenares had vooral heel veel geduld getoond!