Bultje

Er stonden twee afspraken in de pauze gepland, omdat we, na een week dicht te zijn geweest, alle zeilen moesten bijzetten om iedereen die uitgestelde hulp wilde van dienst te kunnen zijn. De een was een kat met een bultje op de poot, de ander was een hond met een bobbel; beiden hadden een verhevenheid op de poot. Dat leek hetzelfde en dat konden we wel even in de pauze ‘tussendoor’ doen.  

De kat Tommie was een week ervoor een paar dagen kreupel geweest, maar liep intussen wel weer goed. Er ontstond echter wel een harde bult ergens bij de teentjes. Aan de telefoon twijfelde de eigenares heel erg omdat ze dacht dat het vanzelf wel zou overgaan. Of dat het niets betekende. Maar bobbels zijn vaak geen goed nieuws. Dus ze kwam toch langs. Ik voelde eraan en besloot meteen een röntgenfoto te maken. Ik vreesde voor een oude fractuur van een of meer van de middenvoetsbeentjes. Afhankelijk van hoeveel en welke botjes dat zou betreffen, moeten er verschillende maatregelen genomen worden. Tommie liet het goed toe en ik kon de röntgenfoto’s in twee richtingen maken zonder dat ik hem ervoor hoefde te verdoven. Toen de foto op het scherm verscheen zag ik het gelijk: een mid-diafysaire fractuur van slechts één middenvoetsbeentje! Dat was op zich goed nieuws: we wisten nu waarom er een bobbel zat, we wisten waarom hij kreupel was en we konden inschatten dat hij niet in een spalk hoefde omdat de drie andere middenvoetsbeentjes al als een interne spalk fungeerden. De prognose was nu dat hij mét ontstekingsremmers binnen 5 weken weer goed zou lopen, mits hij binnenbleef.
Hierna kwam een klein hondje met een bult op de achterpoot. Die bult vertrouwde ik sowieso niet. Wederom gingen we hier een röntgenfoto van maken. De vrees werd bewaarheid. Op de foto was er sprake van botoplossing en extra botvorming op dezelfde plek, ter hoogte van de kop van het kuitbeentje. Dit kon alleen maar een tumoreuze ontaarding van dat been zijn. Helaas was hier dus sprake van botkanker. Ik zag het bloed wegtrekken uit de gezichten van de eigenaren. Hun wereld stortte in. Bij zoiets is geen therapie mogelijk, anders dan amputatie, bestralen en/of chemo. Dat vonden ze allebei veel te ver gaan bij hun hondje, dat al op leeftijd was en meerdere andere kwalen had. In dit geval konden we alleen iets betekenen in de palliatieve hoek.
Inmiddels was de pauze royaal om en zaten de mensen van de eerste afspraken in de middag al geduldig (en dankbaar dat we ze weer konden helpen) te wachten. De hele dag was een achtbaan aan emoties.