De west op z’n best

Ik ben m’n bucketlijstje aan het afwerken. Voor het geval ik m’n spaargeld straks voor wat voor reden dan ook niet meer kan uitgeven. Ik gunde mezelf voor het eerst in 21 jaar twee aaneengesloten weken vakantie naar een tropisch eiland, zonder laptop, zonder krant. 

Mijn lief en ik arriveren na een vlucht van 9 uur op het warme asfalt van Flamingo Airport. Overigens was de landingsbaan de enige weg op deze paradijselijke plek zónder gaten. Maar dit terzijde. Het weer op Bonaire blijkt 365 dagen van het jaar hetzelfde. Iedere dag ligt de temperatuur tussen de 27 en 33 graden. ‘s Nachts koelt het nauwelijks af. Soms valt er een bui. De passaatwind waait altijd uit dezelfde richting. Niemand maakt zich druk. Er gebeurt weinig, hoewel in de lokale huis-aan-huiskrant en op www.bonaire.nu nieuws zat te lezen is. 

Iedereen gaat hier stuk voor stuk stoned van de vitamine-D over straat en is zo chill als Bob Marley en Keith Richards samen.

De derde avond eten we bij de lokale Chinees. We zijn getipt door een vriend, die hier al jaren een prachtig huis heeft en waar we tijdelijk mogen verblijven. Gedrieën rijden we van kuil naar kuil in zijn pickup naar ‘Venice’, aan de Kaya Korona (Koronastraat). What’s in a name. Aan de buitenkant ziet het restaurant er allesbehalve uitnodigend uit. Er klinkt harde salsamuziek vanuit een kil verlicht, kanariegele betonnen hut met een golfplaten dak. Iedereen staart ons aan als we binnenkomen. We zijn de enige blanken. In de tl-verlichte ruimte hangen twee flatscreens; de ene vertoont een filmpje van de muziek die uit de boxen knalt en op de ander worden lottoballetjes afgewisseld met een vage Chinese vechtfilm. De airco staat op high. Verschil met binnen en buiten is een graad of twintig. Niemand is gewelddadig maar we krijgen rake klappen in ons gezicht. Klanten lopen heen en weer in de ijskoude ruimte. Ze kijken tv, eten en drinken iets, of lopen de hitte in om te roken. Op het terras aan de zijkant staan picknicktafels, waaraan opvallende dames het oudste beroep ter wereld aanbieden, met blond geverfd kroeshaar en bruine borsten cup H die uit strakke, veel te kleine glittertopjes dreigen te vallen. Op een van de donkere enkels ontwaar ik een vrolijk getatoeëerde revolver. De menukaart is een geplastificeerd A4-tje met pakweg 50 verschillende gerechten. Twee vrienden van onze gastheer prikken ook een stokje mee. We kiezen lukraak de Shrimp Noodles en hebben in tijden niet zo lekker gegeten. De rekening staat in blokletters op een afgescheurd kartonnetje: 80,50 dollar. Omgerekend 60 euro voor z’n vijven. Inclusief 20 bier. Daar houden wij Hollanders van. Chefkok Jonnie Boer heeft ook een restaurant op dit eiland. 

Maar De West op z’n best zit wat ons betreft aan de Koronastraat.

Caroline Spaans, redacteur