Column Helen Workala: Een avondje basketbal

Donderdagavond woonde ik sinds lange tijd weer eens een basketbalwedstrijd bij. ‘Mam, ga je mee, er wordt een finale gespeeld’, tipte mijn zoon die jarenlang basketballer was bij BV Lisse en ZZ Leiden. Hoewel hij de sport nog altijd leuk vindt, haakte hij een paar jaar geleden af. Talent, training en toewijding moesten het afleggen tegen een moordende selectie. Vrienden bleven wel spelen en zoon bleef supporter. 

De snelheid in het spel en de vier korte speelkwarten van 10 minuten houden de dynamische sfeer hoog, zodat het een lust voor het oog blijft voor de kijker. Dus daar gingen we weer, manlief en ik, nu niet om te brengen of te halen, maar toch als vanouds; op naar het geluid van stuiterende ballen, oorverdovende fluitsignalen en piepende schoenzolen vanaf het speelveld door accelereren, uitbreken en wonderlijke verdedigings- en aanvalscapriolen. Onze zoon leerde nog basketballen in de oude sporthal waar nu de wijk Waterkanten staat. En hoewel de nieuwe sporthal nu ‘sportcentrum’ genoemd wordt, een accommodatie geworden is voor meerdere sportactiviteiten en voldoet aan alle eisen die ertoe doen voor verschillende doelgroepen; er gaat toch niets boven het basketbalspeelveld met authentieke, glanzende houten vloerdelen en vrolijk blauw, geel en rood gemarkeerde veldbelijning die de oude sporthal rijk was. Noem het nostalgie.
Bij binnenkomst van de hal werden we via een op de deur geplakt A4’tje vriendelijk om STILTE verzocht in verband met eindexamens van het Fioretti College. Gelukkig vonden er geen examens plaats, want de geestdrift was onhoudbaar op de tribune.
Terwijl ik de zinderende finale bijwoonde, genoot ik van gezichten die ik herkende uit een andere tijd. Pubers van toen, jongvolwassen nu, die zijn blijven basketballen of als supporter naast het veld ook af en toe met een bal rond stuiterden om het netje weer even te raken. ‘Ik heb nog tegen die jongens gespeeld toen ik 16 was’, zei mijn zoon met een glimlach, doelend op de spelers van de tegenstander uit Amsterdam. Er was niet veel veranderd, en toch ook weer een beetje wel. Het geluid van piepende schoenzolen bleef uit, gesmoord door de nieuwe vloer, en het drijvende ‘Defense! Defense!’ leek ook niet meer van deze tijd. Ik was er kennelijk te lang uit geweest, maar het spelletje was nog precies hetzelfde: om van te smullen!

Helen Workala- foto: pr

Helen Workala schrijft nu en dan een column voor LisserNieuws