Hoera vakantie!
Terwijl ik dit schrijf wordt er in de gemeenteraad vlak voor de zomervakantie nog over van alles vergaderd. Zoals Startnotitie Welstand, Programmabegroting 2017, Structuurvisie Greenport, Jaarrekening 2015, Vergoeding Hulp in de Huishouding en Hamerstukken.
Veel al gesneden koek. Maar pas op, de Startnotie Welstand kan nog wel eens de nodige verrassende gevolgen hebben voor de ruimtelijke en kwalitatieve aanblik van Hillegom. Niet zo zeer in zogenaamde 'beeldbepalende gebieden' van Hillegom maar vooral in de gewone woonwijken. Als de Raad straks besluit in die wijken de eisen van welstand niet meer toe te passen loert het gevaar van de verfrommeling van die woonwijken. Dus, een serre aanbouwen, een grote dakkapel, een fors tuinhuis, een blitse carport, een puistige aanbouw, een psychedelisch kleurtje op mijn huis, moet allemaal kunnen. Deregulering heet. En vooral: leve de vrijheid! En dat in het dichtst bevolkte land van Europa?
Croissantje, stokbroodje, een wijntje en een kaasje
Dat wordt nog wat. Maar goed, we zien wel, we gaan eerst op vakantie, dik verdiend tenslotte. Wat gaan we doen? Weet ik niet. Waar naar toe? Frankrijk natuurlijk (volgens de laatste peilingen). Geen twijfel mogelijk: ik vertrek! Die ruimte, die rust weidse vergezichten, de bergen, de oneindige vlakten, de zee, heerlijk. Levensruimte, precies wat we nodig hebben. Croissantje, stokbroodje, wijntje, kaasje en verder even niks. Precies wat we missen in Nederland gaan we in een paar weken inhalen in Frankrijk. Niks mis mee natuurlijk. Alleen, het duurt maar een paar weken. Hoe bedoel je? Nou, na de vakantie in Frankrijk waarschijnlijk vanuit het zuiden weer lange files bij Parijs, Lille, Antwerpen, Rotterdam. Welkom thuis in Nederland. Uitpakken, schoonmaken, kinderen weer naar school en zelf maandag ook weer naar het werk. De eerste dag gaat nog wel door al die vakantieverhalen. Maar voor je het weet slaap je weer in de armen van de alledaagse sleur van files, routine op het werk, weer diezelfde gezichten, en die kippendrift om je heen.
Druk, druk, druk, en nergens tijd voor, want ook op de sociale media moet je natuurlijk wel bij blijven anders tel je niet meer mee. Stel je voor: een dag niet getweet, niemand die je ziet. Maar je bent weer thuis en de wereld draait door, en snel ook.
Zo maar heel vroeg in de ochtend wordt je ruw wakker geschud door een heistelling in de tuin van de buren. Totaal verrast door het begin van de bouw van een afzichtelijke, puistige aanbouw aan hun huis zoals nu blijkt. Publicatie bouwvergunning gemist vanwege vakantie in Frankrijk. Toch maar even geïnformeerd bij de Gemeente. Helaas, niets meer aan te doen, eisen van welstand stellen we niet meer, deregulering heet dat, dat wil iedereen, de burgers vrijheid en ruimte geven, eigen verantwoordelijkheid. En, schoonheid is een kwestie van smaak.
Maar ondertussen, mijn terras vanaf nu in de schaduw, kleuren verf die vloeken als de hel. Het voelt alsof mijn levensruimte wordt afgepakt. Uitgerekend het laatste beetje levensruimte in mijn buurt dat nog bestaat. Ik zie het niet meer zitten: ik vertrek voor een reis naar binnen. Ik ga op zoek naar levensruimte in mijn hart, mijn hoofd.
Of naar Frankrijk want daar is levensruimte genoeg.