Een tuin vol bloemen
Het was me veel waard geweest als hier deze week de tekst van onze vaste columnist Arie in 't Veld had gestaan. Helaas is vrijdag 21 oktober in alle vroegte, na een ernstige ziekte, zijn dochter Lia op 46-jarige leeftijd overleden. Wij zijn verstomd, stil en verdrietig.
We zouden aan hem geen recht doen als we deze plek zouden vullen met een column 'uit betere tijden'. Wij willen niet anders dan vanaf deze plek ons medeleven betuigen. Zeggen dat we met hem, Thea en Monique meevoelen en dat ze geen moment uit onze gedachten zijn. Wat moet je zeggen als iemand zijn kind overleeft?
Aan de andere kant zou ik zo graag een stukje van die scherpe pijn wegnemen, laten zien dat het weer licht wordt en welke prachtige herinneringen er zijn.
Van dat meisje met die wapperende haren, dat al van jongs af aan met haar zusje Monique, als twee-eenheid verknocht was aan Keukenhof. Toen al genoten ze met volle teugen van die tuin vol bloemen die boeiend, kleurrijk, fier, verrassend en uniek rechtop stonden in de wereld. En huppelden ze samen over de paden alsof het hun eigen tuin was.
Het was uitgerekend op die plek dat ik met Lia als tienjarige kennismaakte, haar zusje Monique in haar kielzog. Waar de één was, was de ander. Omdat haar vader en ik vakmatig met elkaar verbonden waren, ontstond er een vriendschap, die al decennia lang duurt. Daar hoorde ook contact met de gezinnen bij, dat hoe kan het ook anders, de eerste keer plaatsvond in Keukenhof.
Lia groeide op en het werd al snel duidelijk dat ze in de voetsporen van haar vader zou treden. Schrijven, journalistiek, verslag leggen, boeiende interviews afnemen en op herkenbare wijze weergeven. Spelen met woorden, bouwen aan teksten. Later kwam daar fotograferen bij.
Menig bijzondere foto zag het levenslicht in de krant. Fotograferen groeide uit tot een echte passie. Evenals het beluisteren van muziek. Het met Monique bezoeken van concerten en samen verre reizen maken.
Unieke, scherpe, bijzondere Lia. Soms een beetje eigenwijs en brommend als haar vader, vaak humoristisch en warm en altijd zichzelf. Een weg volgend die beslist niet altijd over rozen ging, want al eerder werd ze door een vervelende ziekte gedwongen pas op de plaats te maken.
Wat was ze trots toen haar vader een Koninklijke onderscheiding kreeg en zijn 40-jarig journalistenjubileum waar we met elkaar aandacht aan besteedden. Wat was ze trots op haar zus die die bij 'haar' Stek ging werken en haar zo liefdevol in huis nam.
De eerste symptomen van haar ziekte werden begin dit jaar zichtbaar. Daarna ging het snel. De verwachting was maanden, de hoop jaren, de realiteit veel te snel.
Stoere, dappere Lia leeft voor altijd in onze herinnering. Want elke keer als Keukenhof in bloei staat, denken we aan haar, als aan een tuin vol bloemen. Boeiend, kleurrijk, fier, verrassend en uniek.
Teuntje van Delft, hoofdredacteur