Hechten
Ik zat beneden naar Ajax-ADO Den Haag te kijken toen ik boven een geweldige gil hoorde.
Mijn vrouw kwam strompelend naar beneden terwijl er straaltjes bloed over haar hoofd sijpelden. Ze had een gat in haar hoofd. Onze dochter had een deur opengegooid, terwijl mijn vrouw juist gebukt iets aan het zoeken was. De deurklink was met akelige snelheid in haar schedel gespiesd. Ik deed een bril op en scheen met een spotlight het wondgebied bij. Het zag er niet fraai uit. Hoofdhuid bloedt altijd al snel, maar als het 2 cm wijkt is de bloeding helemaal niet te stoppen. Ik haalde snel gaasjes uit de badkamer en vroeg haar daarmee de wondbloeding te stelpen. "Ga jij nou even hechtmateriaal halen op de praktijk, dan red ik me wel," stamelde ze. Ik sprong in de auto en reed naar de praktijk. Daar bleek collega Sanne net bezig met een lastige patiënt. "Kun je even meekijken?" vroeg ze en geleidde mij naar de röntgenkamer. Ik sputterde iets tegen maar kwam er niet onderuit haar te helpen. Er was een hond binnengebracht die op drie poten liep en het was de vraag of de hak, de knie, de rug of de heup de boosdoener was. Alles stond op de röntgenfoto's waarover de eigenaar overigens stomverbaasd was dat we die gewoon kunnen maken in het weekend. In principe is het streven om niemand zonder diagnose de deur uit te laten gaan. Dus foto's maken is 'business as usual.' Ik screende snel alle foto's en zag weinig afwijkingen. Totdat ik de rugwervels ging tellen. Iedere hond wordt geboren met zeven lendenwervels, maar bij deze hond telde ik er acht! Als dat het geval is gaat dat meestal gepaard met een instabiele zogenaamde 'lumbo-sacraal'-overgang. Dan heeft de hond in kwestie een zwakke onderrug. Dat moest hier ook het geval zijn. Samen onderzochten we de hond nog even en alle (gewone) gewrichten bleken gelukkig in orde. Maar druk bovenop het bekken was zeer pijnlijk. Dat straalde uit naar 1 achterbeen. Sanne handelde het verder af. Snel rende ik naar de operatiekamer om de benodigde spullen te pakken. Hechtsetje, steriele gaasjes, meerdere soorten hechtmateriaal, extra jodium en lokale verdoving. In de hoop niets vergeten te hebben reed ik naar huis. Met zwaailicht op het dak. "Waar bleef je zo lang?" werd me meteen gevraagd. "Ik verrek van de pijn". "Eh, ik moest ook even naar een hond kijken." Vervolgens moest ik de gewetensvraag beantwoorden of een hond belangrijker was dan zij zelf.. Ik startte gelijk met de verdoving. Vervolgens ging ik het wondgebied bloedvrij proberen te krijgen. Het was echt een gapend gat. De verdoving zat prima. Eén voor één kon ik de hechtingen zetten. Na tien minuten zat de wond prachtig dicht. Ze was erg blij met het resultaat dat ik op een foto met mijn mobieltje kon laten zien. Tien dagen later konden de hechtingen verwijderd worden. De huid was feilloos genezen. Er bleef wel een deukje in haar schedel achter.