André en Martha vieren 70-jarig samenzijn
HILLEGOM n "Je moet het gezellig maken en houden", is het beste advies voor een goed huwelijk zo lang als die van haar en haar echtgenoot André (93), aldus Martha Nieuwenhuizen-Holwerda (89).
Op 26 augustus 1948 zijn zij in het spreekwoordelijke huwelijksbootje gestapt en nu, 70 jaar later had het echtpaar op die datum groot feest voor familie, vrienden en bekenden in Villa Flora, waar zelfs de burgemeester bij aanwezig was om hen te feliciteren. Woensdag kregen Martha en André een feestje aangeboden door HOZO voor de bewoners van het Maroniacomplex en ik was daarbij aanwezig om verslag te doen.
Het was gezellige druk op het feestje en ik besloot daarom de feestvreugde niet teveel te willen verstoren en heb een afspraak gemaakt om op vrijdagochtend even bij het echtpaar aan huis te komen. Zo konden we even rustig kletsen, want ik was heel nieuwsgierig naar dit tweetal.
Het werd mij al snel duidelijk dat de goedlachse Martha (door velen Mart genoemd) de babbelaar is van het stel en André valt bij naar blieven. We schrijven Haarlem 1945 toen André Martha met haar zus zag lopen nabij de Grote Markt. De zussen wandelden daar wat op zaterdagavond. Op de vraag of het liefde op het eerste gezicht was antwoordt André nu met een enthousiast 'zeker wel!'. André sprak haar dan ook aan en die avond hoefde Martha niet naar huis te lopen: hij bracht haar thuis, achterop de fiets. De eerste kus volgde echter pas weken later. Ze hadden drie jaar verkering voordat zij vanuit huis gingen trouwen.
Om te gaan samenwonen kon het stel een huisje bemachtigen in Amsterdam en verhuizing volgde. Martha verteld echter dat ze nooit echt hebben kunnen wennen aldaar en dus zijn ze na negen jaar Amsterdam verhuisd naar Haarlem. 'Daar hebben we 50 jaar heel fijn gewoond,' zegt Martha, 'totdat het niet meer ging. We hadden wel woningaanpassingen, want ik kon niet goed meer lopen, maar het ging gewoon niet meer'. Nu wonen zij al acht jaar in Maronia en ze zegt hierover: "In Haarlem had ik vrij uitzicht. Dat is het enige wat ik hier wel eens mis."
André heeft altijd gewerkt als technicus. Zijn laatste werkgever was dan ook P.E.N., het Provinciaal Elektriciteitsbedrijf van Noord-Holland. Martha daarentegen werd moeder en toen de kinderen groot waren heeft zij lange tijd gewerkt in het winkeltje van destijds het Elisabeth ziekenhuis.
Inmiddels zij zijn de pensioengerechtigde leeftijd natuurlijk allang gepasseerd, maar vervelen doen zij zich zelden. André verteld dat hij graag leest. 'Geen boeken hoor, nee… ik heb een tablet. Daar lees ik van alles op', zo zegt hij. Martha: 'en ik doe meer creatieve dingen. Nu ben ik weer wat meer aan het kleuren. En van die platen maak ik dan weer kaarten. Je moet toch een beetje bezig blijven hè?!'
Maronia kent, mede door dit koppel, een koffieclub voor de bewoners genaamd 'De koffieleutjes'. André is de penningmeester en Martha verzorgt een kaartje of een cadeautje. Martha verteld, 'we komen bij elkaar voor bijvoorbeeld verjaardagen of als er iemand is overleden. Dat heb je nou eenmaal op onze leeftijd'. Tevens is het echtpaar groots met de geboorte van Noah, hun eerste kleinkind en door een trotse oma krijg ik het geboortekaartje onder mijn neus gedrukt. Dit kleintje met bos donker haar heeft het maar getroffen met nog zulke bijdetijdse grootouders. Lachend zegt Martha, 'nee, vervelen doen wij ons niet.'
'Maar weet je wat we graag nog een keer zouden willen doen?, vraagt Martha. Ze antwoordt zelf. 'Een dagje naar Texel'. (Lees het hele verhaal op: www.dehillegommer.nl)
Het paar verteld dat zij jarenlang een stacaravan hebben gehad in Voorthuizen, maar deze jaren geleden hebben moeten verkopen. De vraag waarom ze dit dan niet gaan doen beantwoord Martha met 'er is zoveel zorg nodig. We kunnen dit niet meer alleen, niet zelfstandig. En die zorg inkopen kost een hoop geld. En dat voor één dagje.' Met een glimlach voegt ze eraan toe 'er moet ook nog gegeten worden…'. Ik voel dat er achter die lach meer schuil gaat, maar vraag er maar niet naar. Misschien is het niet mijn plek, maar dit moet toch te realiseren zijn?! Het is ze in ieder geval van harte gegund, want wat is dit nog een leuk en gezellig stel. Misschien oud van lijf en leden, maar nuchter en fris van geest. Bijzonder dat ik even jullie gast mocht zijn. Dank en nogmaals van harte gefeliciteerd met dit unieke jubileum!
Diana Maas