Louella Walinga is genomineerd als mantelzorger van het jaar
nominatie n Louella Walinga (58) ontmoette ongeveer twaalf jaar geleden de onlangs overleden 88 jarige Hannie Arents, toen zij bij haar kwam werken als huishoudelijke hulp.
In de loop der jaren ging de bejaarde vrouw, die geen familie meer had een steeds belangrijkere plek innemen in haar leven. Sterker nog: er ging geen dag voorbij of Walinga stapte even bij haar binnen om te kijken hoe het ging. Dat werd door de medewerkers van de Thuiszorg van Marente zeker opgemerkt en daarom nomineerden zij haar als Mantelzorger van het jaar.
Bijzondere band
Tijdens het gesprek blijkt Walinga na het overleden van Hannie Arents toch wel in een gat gevallen. "Hannie werd opeens heel erg ziek. Ze kreeg een tweezijdige longontsteking en binnen drie dagen is ze overleden. Ze zei me steeds als ik weer beter word gaan we een gebakje eten, want ze was een echte zoetekauw, maar dat is dus niet meer gebeurd. Ik heb haar 's avonds nog bezocht en twee uur later kreeg ik een telefoontje van de thuiszorg dat ze was overleden."
Walinga zegt veel steun gehad te hebben aan de Thuiszorg. "De laatste dagen had Hannie 24-uurs zorg en zonder dat had ik het echt niet gered. Ze woonde nog zelfstandig aan de kastanjelaan, in een huisje dat gelijkvloers was en ze wilde absoluut niet naar het ziekenhuis. Ik ben dan ook blij dat ze volgens haar eigen wens in haar eigen huisje is overleden."
Volgens Walinga heeft zij de afgelopen jaren een heel bijzondere band opgebouwd met Hannie. "Al snel hadden we een klik en zei ze ik zou best wel eens weg willen. Ik zei nou dan gaan we dat toch doen. We hebben ritjes met de auto gemaakt ook naar haar voormalige huis in Santpoort, we gingen wandelen, of winkelen in Haarlem en dat vond ze prachtig." De laatste tijd begon Hannie wat dement te worden. "Ze belde me voorheen elke dag maar dat lukte toen niet meer. Ook alleen eten wilde ze eigenlijk niet. Dat werd iedere dag rond vijf uur bezorgd en dan ging ik erheen en wachtte ik totdat ze het op had. Anders at ze niet." Daarna ging Walinga pas zelf thuis eten met haar gezin.
Buiten het feit dat ze iedere dag rond etenstijd langsging, bracht ze iedere week een vaste dag met Hannie door. Ze kijkt terug op een mooie tijd met haar: "Het was een heel lieve vrouw, lekker bijdehand en als ik langskwam dronken we gezellig een kopje koffie of thee met wat lekkers erbij. Dat vond ze heerlijk. Dan zei ze: nou, wat heb je nog wat te vertellen?" Omdat Hannie geen familie had is Walinga achter de begrafenisauto aan gereden en heeft ze haar begeleid bij haar afscheid. "Ik ben er dankbaar voor dat ik dit heb mogen doen en er vrede mee dat ze er niet meer is. Ze is overleden in haar eigen huisje zoals ze zelf graag wilde. Tuurlijk is er een gemis, maar ik ben blij dat ze niet lang ziek is geweest."