Kip, ik heb je
We hebben Nino, de hond van de broer van mijn vrouw, te logeren. Het is een beagle van 9 jaar met ultrachronische oorproblemen. Ze wonen met Nino in Lelystad en dat is iets te ver bij ons vandaan om er vaak mee te komen.
Door omstandigheden zijn Nino's oorontstekingen gigantisch uit de hand gelopen. Even een zalfje erin doen is geen optie meer. Daarom hebben mijn vrouw en ik besloten om hem gedurende zes weken elke dag te behandelen met alles wat ons voor handen staat. Dat betekent dat zijn oren tweemaal per dag met de laser behandeld worden. Tevens spoelen we zijn oren elke dag met speciaal reinigingsmiddel.
Als eerste werk hebben we een bacteriologisch monster genomen van beide oren om te weten wat daar zoal ingegroeid is. Na zeven dagen kwam de uitslag binnen: door de lange periode dat de ontsteking al aan de gang was, groeiden er vier soorten bacteriën in zijn oren, die ook nog eens multiresistent zijn geworden. Het is kortom een grote uitdaging. Gelukkig konden we een oorzalf bestellen die goed zou moeten werken bij deze combinatie van resistente bacteriën. Voor familie heb je alles over.
Een beagle is een hond met een eigen wil. Los van het feit dat hij verder heel gehoorzaam is, zien we toch af en toe zijn beagle-karakter doorschemeren. Zo had ik twee afgebakken kaiserbrötchen gesmeerd en belegd en deze in een zakje gedaan. Toen ik dit pakketje op de verwarming legde om mijn jas aan te doen, verdwenen deze broodjes door een razendsnelle sprong van Nino met plastic zakje en al in zijn bek: weg cervelaat, weg echte boter en weg broodjes. Op tweede paasdag liep hij vanaf het terras de tuin in. Even later kwam hij terug met een kip in zijn bek. Een kip van de buurman, die weliswaar niet bij ons mag lopen, maar dat hoeft haar niet op deze manier duidelijk gemaakt te worden. Ik vloog uit mijn stoel en haalde de kip uit Nino's bek. Er vlogen wat veren in de rondte, maar het dier was verder onbeschadigd. Nino was duidelijk 'zacht' in de bek. "Foei!", riep ik en maakte hem duidelijk dat dit niet mag. Twee uur later had ie er wéér een in zijn bek. Wederom was ik er snel bij en het lukte om de kip los te krijgen. Het dier bedacht zich geen moment en sprong van schrik de baggersloot in. Een kip blijkt te kunnen zwemmen (…) en zij waadde door de modder richting de tuin van de buurman. Nino dacht: wat de kip kan, kan ik ook, en sprong de sloot in! Plons. Hij stond meteen ¾ meter lager muurvast in de modder. Ik liet me op mijn buik vallen en greep hem bij zijn halsband. Mijn dochter kwam ons redden met een tuig en een handdoek om onder zijn buik door te doen. Gezamenlijk tilden we hem uit het stinkende water. De noodzakelijke wasbeurt vond hij vreselijk. Zijn oren gaan inmiddels veel beter, dat wel.