Niet storen a.u.b.
Column n We zijn inmiddels ruim twee maanden verder sinds we ons intelligent aan het opsluiten zijn achter slot en grendel, maar, zo orakelde onze minister-president: ‘We zijn aan het einde van het begin.’ Dan moet je net mij hebben, ik ben nooit een bèta geweest en als mijn hersens ook maar iets opgeschud worden om écht over iets na te moeten denken, geef ik het al op.
Laat maar, denk ik dan, gewoon door blijven ademen; als het goed is komt de zon morgen weer op, ook vanachter mijn raam of gesloten deur. Hoewel, ik denk eraan om bordjes ‘Niet storen’ aan te schaffen voor thuis, want alle gezinsleden zijn inmiddels dagelijks in zoomsessie.
Ik klaag niet, eerder vond ik het dit jaar stiekem wel even fijn om de stroom van toeristen uit de hele wereld, op alle wegen en uitvalswegen van en naar het bloemendorp waar ik woon, niet tegen te hoeven komen. Even hoefde ik me geen weg te banen door de meute om nog een boodschap te doen terwijl de corso in aantocht was. Ik mag dat eigenlijk niet zeggen, maar dit jaar had ik het gevoel dat we de bloemenpracht eindelijk eens voor onszélf hadden.
Toen ik tot mijn verbazing in het paasweekend borden als ‘Ga terug, blijf weg uit de Bollenstreek’ zag, negeerde en vervolgens stoïcijns voorbijreed (want ik woon er nu eenmaal), ging het toch wringen. Laat het nooit meer voorkomen, asjeblieft en laten we de dorpsgrenzen maar weer wijd opengooien voor de hele wereld! Dan sta ik volgend jaar glunderend van plezier in de file om thuis te komen. Dan ga ik me niet ergeren als ik toeristen op gehuurde fietsen weer levensgevaarlijk spook zie rijden, en zal ik ook niet op mijn lip bijten als een heel gezin met kleine kinderen zomaar de weg oversteekt zoals thuis in India, Pakistan of waar dan ook heel gewoon is.
De schoonheid van de streek weer delen met de wereld, ja graag! Doen we. Beloofd?
Helen
Helen Workala schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws