Beest on a true story
Zolang het nog kan blijven we de patiënten en de eigenaren op de normale wijze dienen: de patiënt moet de spreekkamer in en één eigenaar mag mee; de eventuele andere kan in de wachtkamer blijven al dan niet met open deur. Andere wachtenden zitten vaak buiten te wachten. Om de bezetting van de wachtkamer laag te houden. Mondkapjes, afstand houden, geen handen geven en spatschermen zijn ook vanzelfsprekend. Tijdens hevige emoties, als er onverhoopt afscheid moet worden genomen van een huisdier, gaat het nat gehuilde mondkapje meestal af. Dan laat ik eigenlijk ook altijd ieder familielid gedurende de laatste momenten erbij. En stap ik zelf wat verder terug. Op dit moment wordt er in Den Haag overlegd over nieuwe maatregelen. Terwijl op de radio waarschuwingen klinken van burgemeesters van onder andere Den Haag en Amsterdam dat het tè druk is in de binnensteden, lees ik op internet dat de besmettingen weer de tienduizend personen per dag overschrijdt. Het gaat spannend worden de komende weken. Vorige week kwam iemand met mondkapje èn spatscherm haar cavia laten zien. Boris leek moeite te hebben met plassen. Hij zat in toenemende mate met een opgebogen rug in het hoekje van zijn kooi pogingen te doen om te plassen. De eigenares dacht ook dat hij wat slomer werd. Hij at ook minder gretig. Ik haalde Boris voorzichtig uit zijn reismandje. Hij piepte hoog en hard. Wat zag hij er zielig uit. Alles leek pijn te doen. Hij had een lichte ondertemperatuur en een harde buik. Al snel moest ik besluiten een röntgenfoto te gaan maken. "Kan dat zomaar hier en nu?” vroeg de verbaasde eigenares. Ik kon bevestigend antwoorden. Op de foto bleek dat er sprake was van een geweldige blaassteen die telkens voor de uitstroomopening werd geperst. Zodoende ontstond een functionele verstopping. Boris moest snel geholpen worden. We mochten hem opereren. Dat moest in de pauze gebeuren in verband met de volgeplande middag. Op een warmtematje en met extra zuurstof werd Boris geprepareerd voor de operatie. Cavia's zijn nogal gevoelig voor de effecten van een narcose, zeker als ze ziek zijn. Dus we gebruikten de veiligste bekende middelen. Hij voelde gelukkig niets van de incisie in zijn buikje. Snel wipte ik de blaas eruit en maakte een steekgaatje om het steentje te verwijderen: het bleek een ding ter grootte van een knikker! Blaas dicht, buik spoelen, temperatuur blijvend checken, buikwand sluiten en ‘wakker' spuiten met een speciale antagoneer injectie. Het spannendste begon nou pas. Hoe snel wordt ie weer fit? Nou, nog dezelfde middag kon de dolblije eigenares Boris ophalen en het steentje hadden we in een klein potje gedaan. Ze koesterde hem als was het haar trouwring.