Feest van herkenning
column n Het was even als vanouds: schaatsen kijken op tv terwijl buiten de sneeuw loodrecht naar beneden dwarrelde.
We pakten die onmisbare ingrediënten die de Hollandse winter zo karakteriseren, met beide handen aan en stortten ons volledig op sneeuwpret waar we niet per se voor naar het zuiden van het land hoefden, al bleek de hoeveelheid sneeuw landelijk wat ongelijk verdeeld.
Geen klagen; wij hebben dan weer de zee als ‘achtertuin’ en als je net als ik ooit een sneeuwpop op het strand bij elkaar hebt gerold, gewoon omdat dat kan, is dat dubbele pret. Ouders scoorden nog snel wantjes op Marktplaats en er werden sleetjes van stal gehaald. Ondergetekende zat in dubio want wilde én schaatsen kijken, én de sneeuw in. De weer-app bood opties. Eigenlijk armoe troef, want waar we vroeger in de ochtend zomaar ineens wakker konden worden in een totaal witte wereld die zo hoog tegen de voordeur was opgeklommen dat die met moeite openging, nu hielden we per minuut bij wanneer de sneeuwbuien het land zouden bereiken, tot zelfs het moment wanneer ze boven ons huis zouden komen aandrijven. Dat was best raar, maar het leven is inmiddels best raar geworden. Ik plande het zo dat ik én schaatsers met een snelheid van 57 km per uur een bocht kon zien nemen én met de hubby door de sneeuw kon banjeren.
Daar liepen we dan: tintelende kou op ons gezicht, wollen mutsen die langzaamaan kletsnat werden, loopneuzen van de kou, een ventje van amper twee die op de stoep vol verwondering de sneeuw op zijn wantjes bestudeerde, ja zelfs de sneeuwbal die me sinds jaren weer eens werd ingepeperd: het voelde vertrouwd. Ik genoot en was weer helemaal wakker nadat ik het nieuwe jaar als een geblinddoekte, tastend in het donker naar iets herkenbaars voor houvast, schoorvoetend was ingestapt. Als alles verandert, en de stip aan de horizon nog niet te zien is, dan is herkenning (in positieve zin) een feestje van vertrouwen om even op adem te komen, jezelf een zucht van verlichting te gunnen en goedsmoeds door te gaan. Nog even en de eerste maand wordt alweer van de kalender gescheurd. Kan het nog? Ik doe het gewoon. Heb een goed jaar vól feestjes van herkenning!
Helen Workala schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws. Bovenstaande schreef ze naar aanleiding van de sneeuw die in het weekend van 16-17 januari 2021 viel.
Bloemencorso gaat opnieuw niet door
REGIO n Ook in 2021 zal het Bloemencorso Bollenstreek niet door de straten en lanen van Noordwijk naar Haarlem rijden. Vorige week maandag nam het bestuur van Stichting Bloemencorso Bollenstreek met pijn in het hart dit besluit.
De COVID-19-pandemie noodzaakt de organisatie om de plannen aan te passen. Zij nodigt dit jaar niet de wereld uit om naar het bloemencorso te komen, maar zij brengt het bloemencorso naar de wereld.
"Sinds ik ben aangetreden als voorzitter van dit prachtige voorjaarsevenement, heb ik pas één corso meegemaakt,” vertelt Willem Heemskerk. "Vorig jaar stonden onze praalwagens al klaar om gestoken te worden toen wij het evenement hebben afgeblazen. Een unicum, dachten we toen nog. Op het laatste moment organiseerden wij nog een guerrilla-actie door bouwplaten en tulpen uit te delen op corsozaterdag. Helaas is het nu voor een tweede keer in de geschiedenis niet mogelijk om de wagens te laten rijden. Maar deze keer hebben we nog voldoende tijd om een alternatief voor te bereiden. Gelukkig zitten er veel creatieve en inspirerende mensen tussen onze vrijwilligers en zit iedereen te popelen om in actie te komen. En ondertussen hoop ik erop dat wij onze 75ste verjaardag in 2022 weer kunnen vieren te midden van hagen mensen langs de weg,” aldus Heemskerk, voorzitter Stichting Bloemencorso Bollenstreek.
Hoe het corso dit jaar zijn vorm krijgt en naar de wereld gebracht wordt, daar buigt men zich nu over. "Volg dit proces via sociale media en wordt deelgenoot van deze unieke beleving. Samen houden wij het evenement en de traditie levend."
