Koning Winter
column n Wat een week is het geweest! Waar moet ik beginnen? Koning Winter verraste ons met een groot feest dat hij nog in petto had! Als goede gastheer was hij genereus en werd er aan iedereen gedacht. Hij strooide kwistig met sneeuw en liet meters ijs aanleggen op sloten, meren en vijvers.
Er was een witte wereld om in te wandelen en te dwalen, sleetje te rijden, sneeuwbalgevechten te houden, of voor wie binnenbleef, om knus en warm vanachter je raam van te genieten. Kennelijk voelde hij de verantwoordelijkheid om niet compleet los te gaan: de Tocht der Tochten zou hij dit rare jaar niet op zijn naam willen schrijven. Het kon de pret niet drukken, want geschaatst op natuurijs werd er sowieso! Zag je mensen met grote boodschappentassen door de straten lopen, dan wist je: die ploffen straks neer, binden de schaatsen onder, stappen het ijs op en rijden weg. De wereld achter je laten, kop in de wind, handen op de rug en gaan! Het zou er voor mij niet inzitten, juist toen de sneeuw viel op zondag, kreeg ik last van mijn rug. Wellicht was de kou erin getrokken. Niet getreurd, ik vermaakte me met het maken van ijsmedaillons om de tuin te versieren, vroor bloemen in en vulde taartblikken in de vorm van beren met water om ijssculpturen van te maken. Maar naarmate de week vorderde en vrienden en familie om mij heen trappelend van ongeduld met de ijzers in de hand wachtten tot het ijs dik genoeg zou zijn, ging het toch kriebelen. Een advertentie bij de super, gaf de doorslag. Kunstschaatsjes, precies in mijn maat, werden te koop aangeboden. Mijn oude had ik ooit verruild voor noren, had ik nooit moeten doen … Dus daar ging ik met mijn grote boodschappentas, met daarin de schaatsen die ik van een alleraardigste dame overnam. Ze zaten als gegoten, vlijmscherp en nog in het vet … Meters gemaakt op het ijs … vraag me niet hoe, rugpijn of niet: het was een feest!
Helen Workala schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws