Funshoppen op afspraak
column n Vorige week vrijdag winkelde ik op afspraak ... Och wat klinkt dat toch chic!
Winkelen op afspraak: je belt aan, er wordt opengedaan, je wordt begroet en binnengevraagd. Je jas wordt aangenomen, vriendelijk winkelpersoneel begeleidt je naar een salon alwaar je een kopje thee of koffie wordt aangeboden. ‘Hoe drinkt u het? Een wolkje melk, een scheutje room, een klontje suiker?’, wordt je gevraagd terwijl er een schaal zoet en hartig meekomt en op de salontafel wordt neergezet.
Je neemt plaats op de chaise longue en praat vervolgens de aankopen die je in gedachten hebt, met het personeel door. Je wensen worden zorgvuldig genoteerd, hier en daar voorafgegaan door kundig en klantgericht advies en als het lijstje volledig is, verdwijnt het met het gedempte geluid van lichte tred op het houten parket. Muziek vult de ruimte, je neemt nog een slokje, leunt achterover en geniet van het winkelmoment op afspraak …
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"Mag ik u erop wijzen dat u nog drie minuten heeft voordat u naar de kassa moet om af te rekenen?"
"Natuurlijk, geen probleem!"
Zeven van de tien minuten zijn dus voorbijgegaan, gaat er door me heen. En heb ik nou waar ik voor kwam? Waar kwam ik ook alweer voor? Het winkelen op afspraak duizelt me; zoveel funshoppen is me sinds maanden niet meer overkomen.
Wat heb ik in mijn mandje? Een mok, een douchegordijn, twee wenskaarten (‘Gefeliciteerd!’ en ‘Beterschap!’), taartkaarsjes; daar kwam ik toch niet voor?
Ik heb nog twee minuten.
"Ja weet u, als we ons niet aan de tijd houden, dan moet de volgende klant weer langer wachten en die daarna ook weer ...", zegt een zich verontschuldigend meisje van de winkel.
Ik ben een en al begrip.
Nog één minuut ... Wat was het nou? En het schiet me te binnen. Een wc-borstel! Ik gris de eerste de beste uit het schap, geen tijd om te twijfelen.
Afrekenen. Het slot gaat van de deur die openzwaait. "Tot ziens", zegt een jonge medewerker die bij de deuropening blijft staan. De volgende klant stapt naar binnen terwijl ik naar buiten ga, we vergeten afstand te houden.
"Bedankt voor uw bezoek."
"Tot ziens, het was gewéldig!"
Helen Workala
schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws