Buxusmot
column n De altijd wintergroene buxus in de voortuin is de afgelopen weken compleet van zijn levendige kleur ontdaan. De buxusmotrups was me een straatlengte voor! En dat terwijl ik vorig jaar ruim op tijd was om die (overigens prachtige) exoot weg te houden door de bolstruik vroeg in het voorjaar te behandelen met een vogelvriendelijk bestrijdingsmiddel.
Dit jaar was ik het compleet vergeten. Tussen nodige bedrijven door zag ik door mijn ooghaar de struik wel van kleur verschieten, maar niets in mijn brein dat iets ervan registreerde: te druk. Nu pluk ik de zure vruchten.
"We moeten hem er nu echt uithalen, hij ziet er niet meer uit", zei de hubby. Ik kreeg een steek in mijn maag. Ach, denkt u misschien, een buxus meer of minder, gaan we daar nu wereldvrede mee bereiken? Als ik de krant opensla zou je willen dat het zo was en dat de bestrijding van de buxusmot het enige wereldprobleem was dat we hadden.
De struik die uit meerdere kleine struikjes is samengesteld, zag er niet alleen doods en kaalgevreten uit, hij was het ook. Ik baalde als een stekker; we hadden hem ooit van mijn broer gekregen. Ik noem hem dan ook Henri, dat klinkt u misschien vreemd in de oren, maar er staat er ook een Maria en Percy in mijn tuin. Zelfs de kastanje draagt de naam van een van onze kinderen. Een advies: nooit een plant, boom of struik personifiëren. Dat is echt niet handig als er eentje om moet…
De grote ronde bol die de buxus in de loop der jaren is geworden, doet zijn naam ook eer aan. Mijn broer Henri had in zijn jonge jaren een prachtig afrokapsel. Het klopte allemaal; dat hielp dus ook niet.
Het was een uitgemaakte zaak, de buxusmot had te veel terrein gewonnen. Al twijfelde ik nog even bij het zien van een smalle donkergroene streep: een hoopvol teken van leven. "Niet aan denken, als ik er nog zou zijn was ik ook al grijs", hoorde ik mijn broer met een glimlach zeggen. Dat maakte het alleen maar erger: was hij er nog maar…
Je kunt niet alles winnen, de schaar gaat erin, punt voor de buxusmot.
Helen Workala
schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws
