Lekker gluren
column n Als columnist kun je in alle vrijheid alles afbranden wat op je pad komt. Misschien wordt dat zelfs wel verlangd van een columnist. Ik zou het niet weten. Ik volg mijn hart en zeik niet snel in mijn columns. Misschien kan ik dat ook niet. Hoewel? Dat wil ik nog wel eens zien!
Ik neem de proef op de som op de dag dat iedereen in Lisse vrijuit mag Gluren bij de Buren. In de huiskamer of in de tuin. Ik stel mij voor dat ik mijn glurende blikken werp in de huiskamer van een flinterdunne man met rode schoenen en een kostuumpak van zilveren stof. Hij draagt een door hem zelf geschreven gedicht voor, onder begeleiding van zijn vrouw die de piano naast het dressoir geselt. Niemand begrijpt haar muziek en niemand begrijpt de woorden. Gelukkig slaat de pianiste na een tijdje de plank totaal mis. Daarna blokkeert haar creatief vermogen en verkrampen haar vingers. Daardoor raakt ook de dichter van slag. Hij stottert, hakkelt en verexcuseert zich bij de zeven toehoorders. Met zulke kunstenaars kan ik mooi korte metten maken.
Zaterdagmiddag 25 september is het zover en ga ik op zoek naar de zilveren dichter. Er staan een aantal optredens op mijn verlanglijstje en mijn middag begint aan de Nassaustraat met een swingband inclusief vibrafonist. Lekker sneu dat die lui bij de buren moeten spelen. No paid gigs elsewhere? Vandaag wil ik voor mijn afzeikcolumn graag misselijk worden van oubollige muziek. Ik ga er eens lekker voor staan, want aan stoelen voor het publiek hebben de muzikanten natuurlijk niet gedacht. Het publiek is weer eens slachtoffer en moet het zelf maar uitzoeken. Gelukkig hebben de twee blazers en de vibrafonist ook staanplaatsen. De drie andere muzikanten mogen zitten. De instrumenten worden gestemd. Ook dat nog! Had dat niet eerder gekund? Na één nummer heb ik het wel gezien. Leo’s Drugstore is totaal ongeschikt voor mijn afzeikcolumn. Wat ik hoor zal zeker niet misstaan op een podium van het North Sea Jazz Festival. Klasbakken die daar even op een klein pleintje in Lisse voor zo’n achttien mensen staan te spelen. Drummer Pim de Boer praat gemoedelijk de zes nummers aan elkaar en ik sta daar met kippenvel te genieten.
Dan maar naar de Schoolstraat waar de Traffic Jamzz optreedt. Ook nooit van gehoord. Onervaren musici met podiumvrees. Helaas zie ik twee mannen en twee vrouwen die niet vies zijn van een sterk staaltje smooth jazz. Fier en begeesterd staan zij daar te spelen en het publiek zit op een troon. Alweer kippenvel. Het zit niet mee. Maar ik heb nog een laatste kans. Op de Achterweg speelt om vier uur Blues after Seven. Maar u raadt het al. Weer valt er niets te klagen, want ik zit daar ontspannen in een geriefelijke stoel, zonnetje erbij, wijntje, bekwame muzikanten, leuke zangeres op anderhalve meter afstand en het geluid van aanstekelijke bluesy jazz. Prachtig hoor, maar met mijn afbrandcolumn is het dus niets geworden.
Ik heb vernomen dat het die middag op 't Vierkant ook druk is geweest, maar daar heb ik vanwege het gluren elders weinig van meegekregen. Ja, inderdaad heel erg jammer. Maar om mij daarvoor nou gelijk af te zeiken …
Paul Bersee