Voor niets?
Vrijdagavond werd ik gebeld door een dame in volledige paniek: "Mijn kat heeft een enorme vleeswond op de rug. Hij komt zo net binnen. Het zit links op de schouder en ik kan allemaal spieren en vet of zo zien. Het is afschuwelijk. Ik weet niet wat ik moet doen. Hij is nog nooit in een mandje geweest; dus ik weet niet of ik hem wel kan vervoeren. Gaat ie het overleven, dokter? Het is zo'n lieverd!” Ik probeerde haar te kalmeren en rustig naar de praktijk te praten. Ze zou bij een buurvrouw een mandje lenen. Op weg naar de praktijk ging de telefoon alweer. Het was een collega uit een andere praktijk, die vroeg of wij de poezenpil hadden. Die hebben wij inderdaad in onze apotheek liggen. "Dan sturen we onze cliënt meteen naar u toe, zodat zijn poes in elk geval niet krols wordt.” Ik antwoordde dat dat prima was omdat ik toch al naar de kliniek aan het rijden was. Eenmaal aangekomen stonden de mensen met de gewonde kat al voor de deur. De eigenaresse was nog helemaal overstuur; haar vorige kat was een paar maanden geleden tijdens een operatie bij de universiteit helaas overleden. Ze zag de bui al hangen. We liepen gezamenlijk naar de behandelkamer. Brammetje zat klagelijk te mauwen in zijn vervoerskooi. Ik haalde voorzichtig de deksel eraf. Een schitterende grote gezonde kater keek me aan. Op zijn linkerschouder zat een vleesklompje. Ik zag al meteen dat het erg meeviel en kon mijn ongeloof amper verbergen: "Is hij gecastreerd?”, vroeg ik. "Ja, vier jaar geleden al, hoezo?.” "Ik denk dat er een testikel op zijn schouder zit vastgeplakt, maar dat kan dan niet zijn eigen testikel zijn,” en ik haalde met een soepele armbeweging het stukje weefsel van zijn schouder. Een probleemloze en wondvrij vacht werd zichtbaar! "Huh!!? Dan zijn we helemaal voor niets gekomen?” Tsja, dat was nog maar te bezien. Mijn vermoeden was dat Brammetje gevochten had met een andere kat en dat hij deze daarbij met zijn nagels spontaan had ‘gecastreerd'. De testikel was daarbij op zijn flank terechtgekomen. Ik stelde voor het stukje weefsel in te snijden: tot mijn verbazing bleek het geen testikel maar een vogelmaagje te zijn! Brammetje had dus een vogel gevangen, verorberd en daarbij was het spiermaagje op zijn schouder terecht gekomen. Nou, dat viel mee. Ze vertrokken opgelucht naar Nieuwerbrug. Ik bleef nog even op de praktijk om de poezenpil af te gaan geven. Het was inmiddels kwart voor acht. Om acht uur waren ze er nog niet. Ik stuurde een whatsapp naar de praktijkeigenaar van dierenkliniek IJweg of hij een 06 nummer had van de bewuste mensen. Dat hadden ze niet; ze begrepen er ook niets van. Het was nu al meer dan een half uur geleden dat ze naar ons waren gestuurd. Ik wachtte nog tot half negen en hing toen een briefje op de deur waarom ik vertrokken was. Ik had echt voor niets zitten wachten.
(Een 'golden-oldie' dit keer)