Waarom ziet een bollenglas er zó uit?
ColumnIn dit seizoen gaan de bollen de grond in, en dan? Dan is het wachten geblazen. Dagen, weken, maanden. De guurste maanden. De maanden waarin je wel een bloemetje kan gebruiken.
Dat verlangen is niet nieuw, maar van alle tijden. De eerste vrouw die het voor elkaar kreeg om midden in de winter bloeiende hyacinten tevoorschijn te toveren werd – zo gaat het verhaal – uitgemaakt voor heks. We nemen maar aan dat ze de brandstapel heeft ontlopen, want wat is er nou mooier dan bloeiende bloemen in een donkere tijd?
Iedereen kan het
Het mooie is: iedereen kan het. Je koopt een bollenglas, doet er water in. Dan zet je zet er een bol op en de kachel aan. Nu ja, een béétje aan. De bol wortelt het beste in het donker bij tien graden. Interessante vraag die lang niet iedereen weet te beantwoorden: waarom ziet een bollenglas er zó uit?
In Museum de Zwarte Tulp staan kasten vol bollenglazen. Grote en kleine, dikke en dunne, uitbundig versierde of juist hele pure. En… in alle kleuren van de regenboog. Ze hebben allemaal één ding gemeen en dat is een komvorm aan de bovenkant van de vaas. De kom die de bol draagt en zorgt dat de bol het water niet raakt, maar wél warm en vochtig blijft. En dan gebeurt het: de bol vormt wortels. Eigenlijk niet zo gek dat het als hekserij werd gezien want… een huzarenstukje blijft het. Wortels aan de onderkant en een bloeiende plant aan de bovenkant. Terwijl het buiten sneeuwt. Veel mensen buiten de streek weten niet dat dit verschijnsel huisbroei heet. Huisbroei lag aan de wieg van het telen in verwarmde kassen. De eerste kas in de Bollenstreek was een verrijdbare op wieltjes. Kacheltje erin, wachten tot de bloemen geoogst konden worden en hup, doorrijden naar het volgende stukje land.
Dit – en nog veel meer – komt u aan de weet in Museum de Zwarte Tulp. Kom die prachtige collectie glazen bekijken. Koop een bollenglas in de museumshop, stop er een bol in, zet de kachel aan en… waan u heks, óf tovenaar.