Quarantainomo Bay

22 februari 2022, 14:24 Column Poespas

Na bijna twee jaar keihard doorwerken ondanks het Corona virus werd onze praktijk 2 dagen voor de laatste persconferentie, waarin de grote versoepelingen werden aangekondigd, toch geveld. Tot onze grote schrik werden beide assistentes positief getest op het Corona virus en hadden ze, helaas ondanks beschermende vaccinaties, toch hevige klachten. Van werken kon geen sprake zijn. Volgens de toen nog geldende regels moesten we sowieso dicht.

Nou had ik een waarnemer geregeld omdat ik de afgelopen week ‘vakantie’ had op Vlieland. Dat is één van de mooiste Waddeneilanden, waarop het heerlijk wandelen is met onze hond. Hij vliegt daar door de duinen heen en loopt gemiddeld twee tot drie keer zoveel als wij. Oók toen we per ongeluk een wandeling van 28.000 stappen maakte. Het is dus zowel voor hem als voor ons lekker genieten en uitwaaien. Zeker deze keer. Maar nu zat ik natuurlijk toch een beetje gevangen op het eiland. Ik kon mezelf beschouwen al iemand die nauw contact had gehad met twee besmette personen. Ik vermeed dus contact met anderen en wachtte de periode van vijf dagen af alvorens ik zou gaan testen. Gelukkig bleef ik geheel klachtenvrij en leverde de Corona test een negatieve uitslag op! Aangezien ik me enigszins gevangen voelde op een eiland noemde ik Vlieland al snel Quarantainomo Bay, alleen droeg ik natuurlijk geen oranje overall. Het grote probleem was de waarnemer; ik kon haar niet alleen in de praktijk laten werken, zonder de assistentes. Dus vanaf het eiland regelde ik dat alle cliënten met afspraken met werden gemaild, geappt, ge-sms’t of gebeld. Ook sprak ik een boodschap in die ik naar de voip-beheerder stuurde met het verzoek die boodschap aan de telefoon te laten klinken. Op Facebook maakte ik melding van het feit dat we dicht waren. En ik moest met de waarnemer bellen dat ze niet hoefde te komen. Een heleboel geregel dus, tijdens de vakantie, of eigenlijk waren het meer enkele dagen weg, dan dat het echt als een vakantie voelde. Zeker toen de wind elke dag toename en er de boodschap kwam de het merendeel van de veerboten niet zou gaan varen besloten we eerder terug te gaan naar het vaste land. Op vrijdag konden we dus thuis in volle hevigheid ‘genieten’ van de onwaarschijnlijke storm. Het was afschrikwekkend. Onze kinderen zouden vrijdagnacht vertrekken naar de wintersport met de auto met een bak op het dak. Om het stressniveau nog wat te verhogen eigenlijk. Als bezorgde ouders wilden wij pas dat ze zouden gaan rijden als de wind was gaan liggen. Vrijdagnacht om half vier waaide het gelukkig niet meer zo hard. Wat waren we opgelucht toen ze een foto stuurden van het appartement waar ze met de vriendenclub veilig aangekomen. Met de tekst: “voor niets zorgen gemaakt”...