Werkdruk
Door omstandigheden zijn we op de locatie in Hoofddorp van 5 medewerkers teruggegaan naar 3 medewerkers: 1 dierenarts en 2 para-veterinairen . Met zijn drietjes redden wij het normaal gesproken uitstekend omdat iedereen de blik naar voren heeft gericht en we gezamenlijk veel aankunnen. Maar er zijn grenzen. In de klinieken om ons heen lopen de aantallen in te zetten medewerkers rap terug. De afgelopen week waren er in de vestigingen van Dierenkliniek Hoofdvaart en Dierenkliniek Ijweg vijf van de zes dierenartsen niet inzetbaar. In een andere praktijk had Corona toegeslagen en was de helft van het personeel afwezig. Er kwamen dus de hele dag, gedurende vijf dagen in die week, telefoontjes van smekende mensen of ze alsjeblieft geholpen konden worden, omdat de enige inzetbare dierenarts bij die andere praktijken ook elke dag helemaal volgeboekt was. Het begrip ‘pauze’ bestond niet meer. Elke dag ontvingen we meestal (dood)zieke patiënten uit de hele regio. Gelukkig had iedereen er begrip voor dat de wachttijd wel eens wilde oplopen. Zeker als er elk kwartier een niet-etende, brakende, ernstig zieke kat de spreekkamer binnenkwam werd het onmogelijk om vast te houden aan het tijdschema. Dankzij het prachtige weer konden veel mensen ook buiten in het zonnetje op het terras zitten en ontstond er ondanks de angst en onzekerheid een gemoedelijke sfeer. Ook alle voorbijlopende mensen die op weg waren naar het winkelcentrum bleven vak staan voor een geïnteresseerd praatje en sommigen namen zelfs even plaats op de tuinbankjes die er staan; om rustig een gesprek te voeren. Dat was wel verwarrend voor mij want ik dacht op een gegeven moment dat er wel héél veel mensen aan het wachten waren, maar dan betrof het dus ook passanten. Door de situatie gedwongen merkten we dus dat het wel heel relaxerend werkt als mensen buiten in het zonnetje zitten te wachten op een behandeling. Dat zorgt toch voor een ander sfeer dan in de (overvolle) wachtkamer. Eén van de patiënten was een hamster met een dikke wang. De eigenaar had hem pas sinds kort en maakte zich erg zorgen. Op internet had hij gelezen dat het een kieswortel abces kon zijn. En dat je daar snel bij moest zijn. Toen hij na 25 minuten de spreekkamer binnenkwam vroeg ik hem of hij wist waarom een hamster zo heette? Ik had al gevoeld dat er gewoon voedsel in de wangzakken zat. Voedsel dat hij had gehamsterd! Dat waren dan weer de patiënten waar we vlot mee klaar waren! Dat was ook wel eens plezierig. Zwevend op de adrenaline vervolmaakten wij onze dag. Pas bij thuiskomst merk je dan hoe moe je bent. Maar bovenal gelukkig en voldaan!