Erin getrapt
Vorige week waren we een weekje op vakantie in Bergen aan Zee. Er is daar een strenge regelgeving op het gebied van hondenpoep. En terecht. De boulevard en het strand moeten vanzelfsprekend schoon blijven. Hoe is het dan toch mogelijk dat er mensen zijn die gewoon doorlopen als hun hond poept? Het was dus elke ochtend raak dat ik gewapend met plastic zakjes alles opraapte wat ik tegenkwam. Vaak lag het in de berm of tegen de duinrand, maar soms lag het ook gewoon midden op het strand! Overal stonden meer dan genoeg vuilnisbakken dus ik hoefde nooit lang te lopen met de volle zakjes. En helaas gebeurde het toch een keer dat ik vol in een verse hoop trapte toen ik een andere reeds ingedroogde drol aan het opruimen was. Om de zaak af te maken had ik ook nog profielzolen waardoor ik echt de zee in moest om mijn schoenen weer helemaal schoon te krijgen. Toen ik in het vakantiehuisje kwam vertelde ik tegen mijn vrouw dat "ik erin getrapt was". Even dacht ze dat het over een ziektegeval ging dat juist in de week vóórafgaande aan de vakantie plaatsvond. Toen was er een dame gekomen met een poes die een erg afwijkende stand had van de rechtervoorpoot. De kat Whisky was pas 11 maanden en hij was ooit van een balkon afgevallen. Ze woonde toen nog in A'dam en vertelde dat ze met Whisky naar een collega was geweest "die had gezegd dat het vanzelf wel zou genezen.” Dat leek me onwaarschijnlijk, want een fractuur van de voorpoot moet altijd in een spalk. We spraken af dat ze een dag later zou komen om onder verdoving een goede röntgenfoto te maken en een vervolgplan te bedenken. Whisky was al verzekerd tegen ziektekosten, maar moest nog wel een chip. 's Avonds belde ik de collega in A'dam, die meteen wist over wie ik het had. Hij had de dame in kwestie ook geadviseerd om een spalk te laten aanbrengen nadat hij een röntgenfoto gemaakt had, maar had haar daarna nooit meer gezien. Ook had ze de openstaande rekening nooit betaald. Hij waarschuwde mij dat ik daarop moest letten. Op basis van mijn mensenkennis ging ik ervan uit dat de betaling zeker zou plaatsvinden. De dag later kwam ze langs met Whisky. We gaven de verdoving, maakten de foto, brachten een spalk aan, chipten de kat, gaven pijnstiller, spoten Whisky wakker en lieten hem met pijnstiller en een vervangingsadvies weer ophalen. Hij moest elke week terugkomen om de spalk steeds iets aan te passen. Bij de balie zei ze dat ze haar pinpas vergeten was. We gaven de factuur mee en hebben haar daarna nooit meer gezien. Op het opgegeven adres woonde ze niet meer en haar telefoon bleek afgesloten. De mail kwam retour van het niet bestaande adres. Ik belde later de verzekering, maar die mochten uit privacyoverwegingen niets zeggen. Wel bleek dat ze de factuur had ingediend en dat die aan haar persoonlijk was uitbetaald. Ik was er met twee benen ingetrapt.