Say cheese op ‘t Vierkant
Column n Laatst werd ik overmand door sentiment. Er kwamen toeristen aan op ’t Vierkant en vrolijk giechelend bereidden zij zich voor op een groepsfoto. Uiteindelijk stonden ze fier onder de ceder. ‘Say cheese!’
Ik dacht terug aan een door de Nederlandse Vuurtoren Vereniging georganiseerde lustrumreis. Op vakantie met een bus vol vuurtorenfanaten! Dat leek mij wel wat.
Tijdens de lustrumreis had ik fascinerende gesprekken met reisgenoten in de bus. In het museum van Hurst Castle in Hampshire kwam daar nog het verhaal bij van een afgezwaaide vuurtorenwachter, ooit behorend tot het laatste groepje lichtwachters van Groot-Brittannië. Bevlogen vertelde hij dat hij op meerdere torens had gewerkt, waaronder de Needles Lighthouse. Maar vanaf december 1994 waren alle torens geautomatiseerd en ook op de Needles was het gedaan met de wachters.
Ik realiseerde mij dat er een wachter met historische waarde tegenover mij stond en het verbaasde mij dat de goede man hier zomaar rondliep alsof het niets was. Ik zag de treurnis in zijn schitterende ogen. Ook viel het mij op dat zijn handen trilden en dat hij er gebogen bij stond. Vermoedelijk Parkinson. Ik pakte zijn broze hand voorzichtig vast. Hij wilde nog veel meer vertellen over zijn leven als vuurtorenwachter. Zijn hunkering naar een afgesloten tijdperk trilde in mijn hand. Dáár had ik een foto van moeten maken.
Op de terugreis naar het hotel stopte de bus voor een groepsfoto en een fotoshoot van Belle Tout Lighthouse of Beachy Head Lighthouse. "Niet te lang, hoor! Echt niet te lang!", riep de reisleidster streng. Ter plekke moesten de vuurtorenjagers rap een besluit nemen welke van de twee torens zij wilden fotograferen. Eensgezind renden we naar de klifrand. En dus werd het de stoere rood-witte toren die je vanaf een kalkwitte klif in een zee vol rimpels zag liggen. Mijn reisgezellen kwamen tijdens het fotograferen angstvallig in de buurt van de afgrond. Na tien minuten knaagde de reisleidster venijnig aan de nagels van haar rechterhand. Ze wist dat de kok in ons hotel zich over een uur zorgen ging maken over de vijftig gasten die er nog steeds niet waren. Daarom riep ze ons terug en wenkte heel nadrukkelijk.
Met tegenzin ging er iemand terug naar de bus, al snel gedwee gevolgd door de rest. Onze gids triomfeerde. Niemand die haar dat succes misgunde, want we snakten naar een stevige Engelse maaltijd. Ongeduldig telde ze de deelnemers die voor de bus stonden gepositioneerd. Na drie reisdagen was het gezelschap nog steeds compleet en eindelijk kon de groepsfoto worden genomen. Een mooi klusje voor de chauffeur met zijn bus als achtergrond. "Say cheese!" Helaas is het niets geworden met de groepsfoto want alle deelnemers stonden volledig in de schaduw van de bus. En ik weet bijna zeker dat die groepsfoto van de toeristen op 't Vierkant ook is mislukt, vanwege de schaduw van de ceder. Maar de kaas was lekker en daar gaat het toch om…
Paul Bersee schrijft af en toe een column voor LisserNieuws