Vers!

Om 01.00 uur ging de telefoon, op zaterdagnacht. Een eigenares belde in paniek dat haar hond Pluto zijn uiterste best deed om te poepen, maar dat, wat hij ook probeerde, het maar niet wilde lukken. Ik liet haar langskomen. Onderweg naar de kliniek ging de telefoon alweer; ik dacht even dat het Pluto ondertussen wel gelukt was, maar het bleek een andere eigenaar te zijn.

Zijn zoon was per ongeluk op hun teckel gaan staan, nadat hij thuis was gekomen van het stappen. Ook hem verzocht ik naar de praktijk te komen. Pluto was er het eerste. Ik vroeg wat hij zoal te eten kreeg. "Alleen vers vlees, hoor; ik wil die chemische troep die in de brokken zit niet voeren aan Pluto." Vervolgens was ik benieuwd of hij wel eens een bot kreeg. "Zo af en toe, maar de laatste weken niet meer". Soms is het zo dat een hond zo obsessief een gekregen bot opeet dat er een soort stopverf in de dikke darm ontstaat van vermalen botdeeltjes. Dat zorgt dan voor een dramatische verstopping. Hier was dat onmogelijk. Bij het onderzoek viel meteen een soort pijp van 15 cm in de buik op. Het leek er toch op dat er sprake was van een enorme obstipatie. Op de röntgenfoto zag ik daadwerkelijk een rechtlijnige witte structuur van anus tot aan het middenrif! Dat was het bewijs van een ophoping van harde ingedroogde ontlasting. Ik moest Pluto opnemen, verdoven en met parafine-olie behandelen. Terwijl ik daar mee bezig was, kwam de kleine teckel binnen. "Wat stinkt het hier", zei de eigenaar. Dat kwam natuurlijk door de vorige patiënt. Althans, dat hoopte ik. De parafine kon ondertussen even rustig inwerken in de dikke darm van Pluto. Dat gaf mij de tijd om naar de teckel te kijken. Hij ademde razendsnel en had duidelijk pijn. Lopen was er niet bij. Hij was zeer gevoelig bij het optillen. Ik stelde voor een röntgenfoto te maken. Hierop was, weliswaar pas na grondige bestudering, te zien dat er twee ribben gebroken waren. En dat er longoedeem was op die plek. Dat was goed verklaarbaar. Deze hond zou het beste geholpen worden door zware pijnstillers, rust en voorzichtigheid. Ik verwees ze met de medicatie weer terug naar hun eigen dierenarts, voor wie wij de spoeddienst waarnemen. De parafine had gelukkig de keiharde ontlasting wat doen verweken. Na een dikke tien minuten masseren kreeg ik brok voor brok de cement-poep eruit. Gelukkig droeg ik plastic handschoenen. Een half uur later was de buik weer opgeschoond. Een absoluut nadeel van sommige versvleesdiëten is het gebrek aan vezels. Dat zorgt dan voor obstipatie. Pluto was al de vijfde hond die we het laatste half jaar hiervoor hebben moeten behandelen. Hij zou gedurende de nacht rustig uitslapen bij ons in de verwarmde opnamehokken. Ik bleef ook maar even op de praktijk slapen.

De volgende ochtend gingen de eigenaren dolblij met Pluto en met een zak vezelrijke brokken naar huis.