Armoede herkennen

Het gemeentebestuur van Lisse heeft het nobele streven om de armoede in het dorp aan te pakken. De intentie is er, geld is er en voorzieningen zijn er. Maar waar zijn die gezinnen die dit betreft? Je kunt moeilijk op iemand aflopen en vragen of hij of zij in armoede leeft of niet. Net zo ingewikkeld is het voor betrokkenen om zich te melden, want bijna niemand wil met zijn of haar armoede te koop lopen.

Ik kan me dat heel goed voorstellen en de gemeente eigenlijk ook wel, maar toch wil men alle mogelijke moeite doen om die mensen te bereiken. Dat was al een goed streven en wordt alsmaar belangrijker nu de kosten van de landelijke en plaatselijke overheden zo zoetjesaan de pan uitrijzen. Om het dan nog maar niet te hebben over al het andere dat duurder is geworden, waaronder ook het eten en drinken.

Mensen die toch al niet zoveel geld beschikbaar hebben om de maand door te komen kunnen dus flink in de knel raken. De gemeente ziet mogelijkheden om hen een steuntje in de rug te geven. Daar gaan we dus geen grapjes over maken, want om de meest uiteenlopende oorzaken kan dit heel veel mensen overkomen. Belangrijk is het dan wel dat tijdig bij de instanties wordt gemeld dat men er niet zo rooskleurig voor staat, zodat zo snel mogelijk kan worden ingegrepen. En dan hoeft het niet ingewikkeld te gaan. Via de gemeentewinkel is alles in de privésfeer te regelen. De gemeenteraad heeft een nota armoedebeleid te behandelen waarin duidelijk wordt gemaakt dat Lisse werk wil maken van het steunen van minima. Het grote probleem is echter: waar zijn al die gezinnen? Via instanties als de ISD Bollenstreek heeft men aardig zicht op het aantal huishoudens waar armoe troef is. Dat zijn er ongeveer 400 en de kans is niet uitgesloten dat gezien de nieuwe tijd dat aantal spoedig zal stijgen. Mede door de plaatselijke verhogingen. Maar zoals gezegd: waar zitten die gezinnen? Want Lisse kent alleen zo'n dertig huishoudens die gebruikmaken van de voedselbank. Zij komen dus eigenlijk wel min of meer voor hun problemen uit.

De PvdA-eenling in de gemeenteraad, Guus Mesman, heeft weer eens een idee dat waarschijnlijk nog moet bezinken. Hij stelde vorige week voor te overwegen een soort vertrouwenstelefoon in het leven te roepen. Kijk. Daar kun je wat mee. Want je kan wel vergeten dat het merendeel van de mensen die armoe lijden daarmee te koop gaat lopen. Zij raken daardoor bijvoorbeeld ook in een sociaal isolement en kunnen hun kinderen niet geven waar ze minimaal recht op hebben, ondanks de goede bedoelingen van de gemeente en hoe laagdrempelig men die hulp ook wil maken. Me dunkt een grote uitdaging voor het college.

Al is het aantal van 400 gezinnen dat in Lisse onder de armoedegrens leeft landelijk gezien op redelijk niveau, het zijn er nog altijd 400 te veel, aldus VVD-raadlid Cobi van der Wiel. Zij heeft daarin het grootste gelijk van de wereld.