Zeg het met bloemen

Lisse heeft iets met cultureel erfgoed. Dat blijkt uit de steun die op allerlei manieren aan organisaties wordt gegeven, maar ook uit de steun die wordt uitgesproken over bepaalde activiteiten. Zoals de bloembollenkramen. Elk jaar rond deze tijd beginnen de kraamhouders hun kramen op te bouwen. Hoera. Het voorjaar komt er aan!

Maar de opbouw gebeurt niet zoals vanouds op diverse plekken langs de Heereweg, doch al een paar jaar op een plek aan de Westelijke Randweg. Omdat de provincie de kraamhouders weg wilde hebben en ze eigenlijk het liefst helemaal zag verdwijnen. Onder andere vanwege de (verkeers)veiligheid. Maar zo ga je niet met cultureel erfgoed om en na overleg op allerlei niveaus werd indertijd besloten om langs de Westelijke Randweg een plek in te richten waar de kramen in de Keukenhoftijd gezamenlijk konden staan. Goed dan. Er werd wel ingeleverd op de erfgoedgedachte toen je die kramen overal langs de Heereweg tegen kon komen, maar dit was beter dan niets. Allemaal bij elkaar dus. Net zoiets als een stuk of zes schoenenwinkels op een rijtje naast elkaar en dan maar kijken of er omzet is te realiseren. Voor zover ik kan inschatten lukte dat aardig, maar de provincie gooide opnieuw roet in het eten en maakte het gemeentebestuur duidelijk dat het faciliteren en reguleren van standplaatsen voor de provincie een wezensvreemde activiteit is, die niet tot haar kerntaken behoort. Mooie woorden. Daar is waarschijnlijk erg lang over nagedacht. Maar Lisse wil het fenomeen niet kwijt en toen de gelegenheid zich aandiende om het cultureel erfgoed te behouden, werd onmiddellijk actie ondernomen. Met dien verstande dat ook het gemeentebestuur van Lisse vindt dat het faciliteren van de bloembollenboulevard geen kerntaak van de gemeente is. Daarom werd in overleg met Keukenhof bekeken of verkoop aan de Keukenhof mogelijk was.

Inmiddels is die verkoop afgerond en is Keukenhof dus eigenaar van de grond. “In het overleg met Keukenhof is aangedrongen op aandacht en begrip voor de belangen van de bestaande kraamhouders,” aldus de raadsbrief van het college aan de gemeenteraad. De stichting wilde dit wel op zich nemen en onder voorwaarden de kraamhouders de gelegenheid bieden om in elk geval dit jaar de kraam te plaatsen. En de gemeenteraad (commissie), die hoorde het aan en reageerde nauwelijks. Terwijl onmiddellijk ook bekend werd dat twee kraamhouders het voor gezien hielden (zo vertelden ze mij) omdat ze zich niet in de gestelde voorwaarden kunnen vinden, en twee anderen er nog over nadachten. En dat is niet de meeste sterke zet van de raad.

Het voortbestaan van een stukje cultureel erfgoed is onder druk komen te staan en dan zou je als raadslid er toch op moeten aandringen of er niet meer mogelijk is voor het behouden van alle kraamhouders en dus van dit stukje cultureel erfgoed. Als er intussen niets is veranderd staat er binnenkort nog een deel van het oorspronkelijke aantal kramen en kun je je afvragen of dit het begin van het einde is. Ik hoop van niet en moest gelijk denken aan de kraam van een oom van me in vervlogen jaren langs de Heereweg, met daarop de tekst “Zeg het met bloemen”. Maar dat moet dan, ook in de culturele erfgoedgedachte, wél kunnen.

Arie Bombarie schrijft om de week over wat hem bezighoudt. Reageren?
arie.thea.veld@ziggo.nl