Afsluiting

In december moeten we altijd werken aan de jaarafsluiting. Alle voorraad moet dan geteld worden en financieel moet er van alles worden afgerond en geboekt. Dat is immer een tijdrovende klus. We kijken er dus meestal niet vrolijk naar uit. Maar tegen de tijd dat de kerstdagen aanbraken was alles afgerond. Zodoende konden we ontspannen de feestdagen tegemoet. 

Maar op de ochtend van eerste kerstdag begon onze ongelofelijke lieve hond Paco te braken. En niet zomaar braken, maar echt keer op keer heel heftig. Als hond met twee dierenartsen als baasjes heb je dan wel enigszins geluk. Mijn vrouw onderzocht hem en voelde iets hard in de buik. Ze liet het mij voelen. Ik voelde het ook. De week ervoor had hij een speelgoed pluchen eend gehad en die was compleet aan flarden getrokken; het hele huis lag bezaaid met pluisjes en stukjes plastic. Alles wat we zagen liggen, ruimden we telkens op, maar je wist het natuurlijk nooit. Zou er dan daadwerkelijk een afsluiting in de darmen zitten ten gevolge van de restanten van de gesloopte pluchen eend? Ik vertrok razendsnel naar de kliniek om hem te onderzoeken. Oók op eerste kerstdag kon ik de assistenten bellen om mij te helpen. Op de foto zagen we duidelijk twee zeer afwijkende ronde schaduwen in de darmen zitten. We konden maar één ding doen en dat was de buik openmaken en kijken of we de afsluiting konden opheffen. Uiteindelijk moest ik in de overgang dunne darm - dikke darm een snede maken om de obstructie te verwijderen. Met uiterste precisie hechtte ik de darmen en de buik weer dicht. ‘s Middags kon ik weer met hem naar huis. Hij was zo zielig. In plaats van elke dag te verbeteren, werd hij eigenlijk elke dag iets minder. In de huiskamer hadden we van de lamp een infuusstandaard gemaakt, hij kreeg al zijn medicatie via dat infuus, we pureerden zijn voer en hoopten dat hij dat zou willen eten, maar het gebeurde niet. De kerstdagen waren zodoende een verschrikking.
Ook al was de horeca open geweest, dan nog waren we zeker niet uit eten gegaan. Paco had ons nodig. We begonnen alles qua complicaties in ons hoofd te halen. We sliepen niet en dachten al aan het ergste. Drie dagen later belden we in paniek met het MCD in Amsterdam om hem daar bij de specialisten te laten zien. We konden er terecht en bij de echo die daar gemaakt werd, bleek dat alles juist helemaal prima (!) was in de buik. Toen werd ons duidelijk dat hij waarschijnlijk van alle medicatie niet lekker was. We stopten met de antibiotica, de maagzuurremmer, het dwangvoeden, de pijnstiller en de anti-misselijkheidsmedicatie en hij knapte zienderogen op. Met oud en nieuw was hij weer de oude. En wij hadden twee afsluitingen achter de rug.