Slokdarm

Het was vrijdagmiddag en een buurtcollega vroeg aan ons of wij een moeilijke patiënt wilden overnemen. Het betrof

een twee jaar oud Boomer hondje dat onophoudelijk aan het braken was. De eigenaren spraken helaas geen woord Nederlands en een minimum aan Engels. De communicatie zou dus via een Poolse tolk moeten verlopen. Drie kwartier na het telefoontje stonden acht mensen in de wachtkamer: de twee eigenaren, hun ouders, hun kind, de tolk en haar twee kinderen. Het kleine hondje had zijn bekje vol met slijm en vastgekoekt, uitgespuugd eten. Het lukte mij om een enigszins begrijpelijke anamnese te verkrijgen. Sinds drie uur is het hondje Boniek begonnen met overgeven. Ook water wordt opgegeven. Hij was erg onrustig en pieperig. De kinderen huilden, de eigenaren begonnen te schreeuwen, de ouders probeerden de eigenaren te kalmeren en de tolk probeerde, over al het kabaal heen, mij te antwoorden. Ik besloot na het onderzoek om een röntgenfoto te maken. De buik leek daarop heel rustig, maar in de borstholte was een vreemde schaduw zichtbaar. Dit was het moment om een contrastfoto te maken. Ik liet Boniek wat bariumpap met vlees eten en maakte meteen een röntgenfoto. Toen tekende zich een obstructie af in het borstholte deel van de slokdarm. De slechts denkbare plek voor iets dat is vastgelopen! Als de slokdarm in die regio gaat lekken of beschadigd raakt, was Boniek ten dode opgeschreven. Ik maakte nog twee foto's en het was duidelijk: er zat een kluif vast in de slokdarm. Mijn advies was dat ze met Boniek naar de specialisten in Amsterdam moesten gaan, waar ze met een flexibele scoop een vastzittend voorwerp voorzichtig en zonder schade uit de slokdarm kunnen terugtrekken. Paniek alom. Of ik wilde informeren wat het zou gaan kosten in Amsterdam. Van alles werd me gevraagd en mijn antwoorden werden vervolgens in onverstaanbaar en rap Pools doorgegeven. De kinderen maakten ondertussen nog meer kabaal en hingen huilend over Boniek heen. De ouders waren nu ook in alle staten en de eigenaren zaten buiten een pakje shag weg te roken. Na contact met het specialistencentrum kon ik ze vertellen dat het daar ongeveer vijftienhonderd euro zou gaan kosten: vrijdagavondtarief met anesthesist, chirurg en verzorgend personeel. Ze smeekten mij om zelf een poging te wagen de vastgelopen kluif eruit te krijgen. Er zat niets anders op. Samen met Rianne ging ik aan de slag. Het hele begeleidingsteam van Boniek had ik naar huis gestuurd. Na een half uur ploeteren lukte het om de slokdarm weer passabel te maken! Met een grote sonde kon ik tot diep in de maag komen. De obstructie was weg! Boniek moest nu alleen nog wakker worden, want ik had hem diep verdoofd. Om 23.00 uur kon ik hem meegeven met genoeg medicatie om mogelijke problemen voor te zijn. Een dag later was hij al weer zichzelf. Soms blijk je meer te kunnen dan je denkt.