Waanzin

Ik zat met open mond naar de tv te staren. Stomverbaasd zag ik dat het Capitool werd bestormd. Niet door een vijandige mogendheid of militairen van een buitenlands leger. Nee, het Capitool werd bestormd door een losgeslagen, gehersenspoelde menigte Amerikanen die daartoe waren opgehitst door hun eigen vertrekkende president. 

Iemand die, in weerwil van het oordeel meer dan zestig(!!) onafhankelijke rechters, bleef volhouden dat “de verkiezingen gestolen waren.” Onbestaanbare nonsens, een president onwaardig. Vier jaar liegen en vier jaar populistisch regeren mondde uit in deze afschuwelijke chaos. Nota bene vijf mensen verloren hierbij het leven, waaronder één politieagent (die niets anders dan zijn werk deed) wiens hoofd met een brandblusser was ingeslagen. Tijdens deze verbijsterende beelden ging de telefoon. Ik dacht dat het een familielid of vriend was die ook onthutst voor de tv zat, maar het was een eigenares van een konijn dat al een tijdje niet at. Ze had geen vervoer en kon zodoende niet naar de doorverwijs spoedkliniek in Amsterdam. Ze prees zichzelf gelukkig dat ze ooit mijn privénummer had gekregen. Ik stond haar te woord en besloot dat we elkaar op de kliniek zouden zien. Een konijn dat niet eet gaat heel snel achteruit. Een half uur later was ik op het Muiderbos. Zij zat al op het bankje voor de kliniek, in de kou met een deken over de vervoersmand. Snel gingen we naar binnen. In de behandelkamer bleek wat er aan de hand was. De maag was helemaal opgezet. De temperatuur was nog maar 35,5 graad. Stampy was op weg naar coma. Ik legde uit hoe penibel de situatie was en we kozen ervoor dat ik met Stampy aan de gang zou gaan en dat zij naar huis zou gaan. Voorzichtig kon ik het konijntje aan het warme infuus leggen en verdoven. Op de röntgenfoto zag ik dat er allemaal lucht in de maag zat. Onder het roesje kon ik met een klein flexibel slangetje via de slokdarm naar de maag gaan. Zoals een ballon ook leeg kan lopen verdween de overtollige lucht uit de maag! Dit was essentieel om te kunnen overleven. Ik spoelde de maag nog een paar keer en haalde vervolgens de sonde er definitief uit. Stampy mocht in de warme couveuse met peristaltiek bevorderende medicatie die via het druppelinfuus voorzichtig zijn werk kon gaan doen. Ook masseerde ik de buik lichtjes en bleef er nog een uurtje bij. Ik realiseerde me plots dat, terwijl ik voor het leven van een konijntje vocht, op hetzelfde moment aan de andere kant van de wereld, werd gevochten door opgejutte krankzinnigen tegen de democratie. Een uur later was de lichaamstemperatuur al 37,8 graden en kon ik voorzichtig wat gaan dwangvoeden. Ik ging naar huis. Om 2.30 uur ging ik nog even bij Stampy kijken. Ze zat alweer rechtop en hupte door het verwarmde hokje heen! Er was al gegeten van het hooi en de paar brokjes. ‘s Ochtends mocht ze naar huis!