TenenKees

We zaten een prachtige taart te eten die we van een dolgelukkige eigenares hadden gekregen. Haar hond had een binnenbal en die hadden we laparoscopisch uit de buik gehaald.

Hierdoor was er sprake van slechts twee kleine wondjes en had de hond praktisch geen last gehad van de operatie. Tijdens het taart eten kwam er een dame binnen met haar Labrador Kees. Die liep nog maar op drie poten nadat hij fanatiek gespeeld had. Dat kan natuurlijk van alles zijn. Ik liet de taart voor wat-ie was en haastte me naar de spreekkamer. Kees bleek vooral gevoelig op een teen. We besloten een foto te maken. Hierop was goed te zien dat er een schuine fractuur in het middelste teenkootje zat. Kees moest worden verdoofd om de spalk goed en passend te kunnen aanbrengen. Na anderhalf uur ging hij met een vrolijk smileyverbandje licht hinkend de deur uit. De mensen moesten vier weken later op vakantie, dus het zou erom gaan spannen of vóór vertrek de breuk geheeld zou zijn. Een dag later brak een assistente haar teen. In het ziekenhuis kreeg ze een steunspalkje en een speciale schoen. Ze moest drie weken thuis blijven met haar voet omhoog. Voor onze personele bezetting was dat best lastig. Na twee weken bekeken we het verband van Kees en het moest verwisseld worden. Hij had er zoveel mee gelopen dat het totaal versleten was. Bij het verwijderen van het verband bleek dat de tenen aan het smetten waren en dat het er lichtjes stonk. Dat betekende dat het voor de tenen eigenlijk beter was om de spalk verder af te laten. Dit ondanks de (te) korte periode van ondersteuning. Kees was echter een modelpatiënt en bleek het met slechts twee weken spalken prima te doen. Hij belastte zijn poot alweer voorzichtig en precies voor de vakantie was hij klinisch 100 procent genezen! Dat gold niet voor onze assistente. Ondanks de genoten rust was er totaal geen botnieuwvorming in haar teen. Dus besloten de artsen dat ze dan ook wel weer voorzichtig mocht gaan werken. Weer vier weken later was er nog steeds geen sprake van fractuurgenezing. Nou adviseerden ze een operatie. En daarna een periode van acht weken rust. Wij hadden ondertussen ook röntgenfoto's van haar teen gemaakt (..) en zagen dat er wel het begin van kalkvorming zichtbaar was. Ons advies was dan ook: wacht nog maar even af. Toen ze dat in het ziekenhuis vertelde raakte de orthopeed zichtbaar geïrriteerd. "En wie is jouw baas dan wel?" werd haar gevraagd. Ze eiste dat er voor de operatie nog een röntgenfoto gemaakt zou worden. Terwijl ze al in OK-kledij op weg naar de operatieruimte was, kwam een co-assistent haar vertellen dat de operatie niet doorging na het beoordelen van de laatste foto! Als je iets breekt kun je misschien maar beter een hond zijn, lijkt het wel.

(In verband met afwezigheid van Lodewijk een 'gouwe ouwe' dit keer)